Αγρίμι

Αγρίμι πάνω στα  βουνά έπαιζες και γλακούσες,
καρδιά μου, κι όπως τσ’ αετούς πάντα ψηλά πετούσες
κι είχες δικές σου τσι κορφές και τα λαγκά δικά σου,
τσοι πρίνους είχες φίλους σου, τσοι πεύκους συντροφιά σου,

το χιόνι στράτα το `κανες, τσι θύελλες περνούσες
και τον αέρα  είχενες σκοπό και τραγουδούσες,
τα σπηλιαράκια κατοικιά και τα χαράκια κλίνη
κι είχες τον ήλιο σάντολο κι ορτάκι τη σελήνη,
 

ως που `ρθενε ο χωρισμός βαριά αρματωμένος,
τάξε πως ήτο κυνηγός τόσο καιρό χωσμένος
κι άναντρα σε μπροσκάδιασε σαν να `χε όρκο δώσει
και σου `παιξε… δεν το `ξερες,  μα σ’ έχει πια σκοτώσει.